نورا

تن ِ اين واژه ي ِ خواهش
رُسته تافته
رَسته يافته
لحظه لحظه بافته
گليمي از التماس
ديگر بعد ِ اين سرخي ديگر دلم
حتي به انار
حتي به رگ هاي ِ پاره و خون
حتي به لب، لبه ي ِ ايستا
...
حس ديگر واژه نيست
خود ِ بودن است


ديگر ...




ياسر

يك روز مانده به پايان يازدهمين ماه سال

ني

كجاي ِ كوه ايستاده ام كه
هر چه ناله مي كنم
خنده خنده مي كشد
دست روي دامنه


ازميان تور هاي ِ بافته
چكه مي كند سپيدي ِ ستاره اي
تكمه از كنار ِ شمع
خسته مي شود و من
آخر از نگاه تو راست مي كشم


خسته مي رسم
شايد از جنون ِ لحظه هاي ِ من
بي تاب
دور دور شوي



ياسر

دو روز مانده به آخرين ماه سي روزه ي سال

تن-يازه

به خشكي ِ درخت تكيه مي دهم
كه روزي همراز داشت، بار
همدلي داشت، گرم
و من
شعله نيستم اگر سرد مي كشم
اين پيمانه به نوش
نترس
آتش نمي شوم، خشك سالي ات را

اگر چه دوش
همسان ِ شعله هاي ِ شمع
من كوتاه كوتاه كوتاه
و سايه ام
همچو روح ِ مرده اي
قد كشيده تا ساحل




ياسر

بيست و هفتمين روز از دومين ماه چهارمين فصل سال

ديمار

آن قدر تا در ِ بي كس رسيدنم
فرياد مي كُشم
وقتي كه تكيه بر در ِدود مي كشم
ته مانده هاي ِ ناله
به ديدار
ديوار
مي كشم


ياسر

پنج روز مانده به پايان يازدهمين ماه سال

گلوله

كسي چه مي داند، شايد
وقتي نارس از درخت افتادم،
دامن پرچين تر باشد و هنوز قرمز شوم و
نقطه



نقطه ميوه مي كند درخت ِ ما
و من عاشق ِ نقطه ي ِ سوم ِ شين
سبز مانده، نمي رسد
هم نمي رسد دستم




ياسر
سي صد و بيست و يكمين روز سال

حتي به صفر نمي رسد، آن قدر كه منفي است

اينجا، نيست
نيست اينجا!



ياسر

نهمين روز دومين ماه آخرين فصل سال

سر ِ خط

من از تمام ِ هندسه
تمام ِ رنگ هاي ِ تيز
من ازخطوط و فاصله
من از سطوح و زاويه
من از تمام ِ خستگي

من از تمام مي شوم
و جمله هاي ِ بعدي ام
سه قطره رنگ ِ قهوه اي
به روي ِ كاه-مرگ ِ خاك


ياسر

سومين روز چهل و ششمين هفته ي سال

خاك ِ ستري

سفيد، هستي ِ سفيد
سياه، مستي ِ سياه
و مي رسم به هستي ِ هميشه مست




ياسر

پنجاه و دو روز مانده تا پايان سال

سركش ِ كاف

خاك ريشه ي ِ درخت مي شود
آب ريشه ي ِ كوه
آتش ريشه ي ِ ابر
مرگ ريشه ي من

ريشه ام مي پويد آه، آب،
قطره قطره تاب




ياسر

سيصد و سيزدهمين روز سال

رنجور

اگر چه آينه
اما به ياسر شبيه تر از "من " است



ياسر

سي و هشتمين روز زمستان

ميم

از اين فاصله
دور است
ولي
هماره مي پيچد
به دست و پاي ظريفي
كه سرد مي ميرد



ياسر

ششمين روز دومين ماه چهارمين فصل سال

شرم سار

وقتي نگاه ِ روشنت از عشق مي رسد
شرم از خطوط درهم ِ چشمم كه مي چكد
اي كاش ...
اين آستان ِ حضرت خاموش و نيستي



ياسر

آخرين روز اولين ماه آخرين فصل سال

فانفار

جدا جدا و خسته خاسته
در بين واژه هاي ِ تازه كهنه و نكاشته
غريب ِ شهر هاي همهمه
همين دو خط ِ خطخطي
فانفار ِ جمله ها

ميان صف
بدون بليط
تنها ميان چرخ چرخ ِ انتظار
يكي دو واژه دور مي زنند

نسيم
تنگ
دل
نوشتن و نگاه




ياسر
بيست و چهارمين روز آخرين فصل سال

يخ ِ زرد

هميشه رد پا به روي ِ برف ِ تيره
و من اسير گام ِ پهن ِ شير
بيش تر براي تيزي و سفيدي ِ نگاه
تمام زردي ام ميان ِ چشم تو حباب مي شود
غبار ِ سردي و سپيد
نفس براي مرگ حبس مي شود
نگاه در نگاه ِ شير


يك هفته تا پايان اولين ماه آخرين فصل سال

پاياب

مثل تمام رودها به كوير مي رسد
اين جاده هاي ِ خاكي و خاكستري


وقتي كلاغ ِ آخر ِ دنيا
تنها سياه ِ جاده ي ِ بي انتها
بر روي ِ خط ِ دوم ِ اين دفتر ِ سفيد
بر جمله هاي ِ داغ زمين
نقطه مي شود
آخر رسيدن ِ چشمم به انتها
مايوس مي شود





ياسر

سيزدهمين روز آخرين فصل سال

مي نشود

اين ناله هاي ِ آسمان
اين توبه هاي ِ سياه و سرد
با اولين طلوع باز پاره مي شود
آخر نگاه ِ آبي و گه لكه دار ِ سقف
از زردي و حرارت ِ خورشيد توبه كرده بود
اين توبه هاي ِ نصفه نيمه و
اين مويه هاي ِ زنگ
با هر چه هستي و با هر چه نيست هيچ
هر چند سرد و كرخت است ديده ها
پارو به دست
جمعيت ِ سفيدي و پاكي
درو نشد
آخر چگونه مي شود از نور توبه كرد؟


اما هنوز خاطره ي ِ نور شيشه اي
در چشم هاي ِ خرابه نشسته و
آواز مي كشد
با رنگ ِ سرخي ِ هر روزه ي ِ غروب


من توبه مي كنم از توبه هاي ِ تيره
از بودن ِ نحيف



ياسر

پنجمين روز از دومين هفته ي آخرين فصل سال

ريسمان ِ بودن

تكيه هديه مي دهم
ته مانده ي ِ پشتم براي خاك هاي ِ دور
تكيه مي كشم
و مي برم همين
تمام بار من براي درك روزها


بيا مقابلم بمان
اگر چه تكيه دار ِ من بدون پشت مي شود
نفس كشيدنت همان طناب
طناب ِ ايستادنم


كه من به آسمان روبرو هميشه تكيه مي دهم
و آسمان به من سلام



ياسر

هفتاد و نه روز مانده به پايان سال