چرم ِ خیس خورده

تازه رسیده ای، از رقص نیمه شب

از نوش نوش ِ آن آب رنگی و

فریاد شادی ومستانه ی دلت

مثل همیشه تو

از فرط خستگی

با کفش روی تخت!

من باز یک پتو،

تقسیم حرف ها

با بند های بوت

یاسر

ده روز به پایان آخرین فصل سال

نور پرتابی

چیلیک

در میان آن همه نور

برق از چشمان سیاه عروسک می پرد

" عزیزم تولدت مبارک "

چیلیک

نوری نرم گم می شود،

در میان تاریکی مردمک شیشه ای

دود می ریزد روی گونه های سرخ

" آدمک تو هم شب ها نمی خابی؟ "

یاسر

چهارمین روز سومین هفته ی آخرین ماه سال

چرای صبح آنه

تم دید می کنم

اتراق یک نگاه،

بر روی تپه ها

در صبح گاه خیس

تر دید می کند

آیا چرای دیده ام

بر روی دامنه

به هرز می دهد

شادابی چمن؟

یاسر

بامداد سیصد و پنجاه و ششمین روز

اشک تنان

برای رخت گونه هایت، بند نیست

میان دستانت خشک کن!

اینجا یا باد می دهند

یا بند

تو که همیشه خیسی

رخت هایت را به روی دست بگیر،

همین روزها

دوباره باد می رسد

یاسر

سه روز تا پایان سومین هفته ی سومین ماه آخرین فصل سال

اشتباه ِ باد یا داد ِ اشتباه

میان همهمه ی خاک و تاریکی، ناگهان همه چیز بر روی واژه ای کوچک می ایستد

درست در لحظه ای که تصمیم می گیری دور شوی، ناگهانی ِ تصویری می ریزد میان دامنت

نه آن انفجاری که انتظارش را می کشیدی

ولرم و آهسته با آینده ای که نبود، می آید

همان لحظه که دست شسته ای، روح نم کرده ای، برای نبودن

مانند همان دختر سورتمه سوار داستان چخوف،

در باد می شنوی

شک می کنی که در گوشت چه گفته

آیا باور کنی که قرار است بماند؟

دوست داری بارها در ذهنت مرور کنی

می ترسی از این تکه ی ترانه که

اما این فقط یه خابه، خاب پشت پنجره

یا در میان میناکاری ترانه ها کاشی ِ ریزی بیرون می افتد که

من هنوز خاب می بینم که دوره دوره ی وفا ست

همه هم میان رنگ خاب راه می روند

همین است که مبهوت می مانی

و تمام فعل های گوناگون رفتن و آمدن را صرف می کنی که بفهمی

اما سر از این کلاف بیرون نمی کشی

کاشکی در این اوقات گربه ی ِ توپ های کاموایی شوم!

بازی کنم

بچرخم

بخندم

یاسر

تنها ده روز به پایان سال