اين ناله هاي ِ آسمان
اين توبه هاي ِ سياه و سرد
با اولين طلوع باز پاره مي شود
آخر نگاه ِ آبي و گه لكه دار ِ سقف
از زردي و حرارت ِ خورشيد توبه كرده بود
اين توبه هاي ِ نصفه نيمه و
اين مويه هاي ِ زنگ
با هر چه هستي و با هر چه نيست هيچ
هر چند سرد و كرخت است ديده ها
پارو به دست
جمعيت ِ سفيدي و پاكي
درو نشد
آخر چگونه مي شود از نور توبه كرد؟
اما هنوز خاطره ي ِ نور شيشه اي
در چشم هاي ِ خرابه نشسته و
آواز مي كشد
با رنگ ِ سرخي ِ هر روزه ي ِ غروب
من توبه مي كنم از توبه هاي ِ تيره
از بودن ِ نحيف
ياسر
پنجمين روز از دومين هفته ي آخرين فصل سال
۱ نظر:
و این قدرت ات ترسوک ام کرده
ارسال یک نظر